Harmonika je polifoni i aerofonski muzički instrument sa klavijaturom ili dugmadima. Muzičar na harmonici (harmonikaš) rukama širi i skuplja mjeh čija zračna struja prolazi kroz ventile. Ove ventile kontrolišu harmonikaševi prsti pritiskom na tipke.
Harmonika je izumljena 1822. ili 1829., a izum se pripisuje Franzu Friedrichu Buschmannu (godina proizvodnje je još sporna). Najmasovnije se upotrebljava u zabavnoj i narodnoj muzici, ali se u drugoj polovici 20. stoljeća počela pojavljivati i u klasičnoj muzici kao instrument novih zvukovnih boja i mogućnosti. Upravo zbog upotrebe harmonike u najrazličitijim muzičkim stilovima, postoji velik broj različitih tipova instrumenta. Veličina i zvukotvorna različitost harmonike ovisi o broju tipaka na klavijaturi, boji pojedinih registara i broju basova, a jedina razlika je što dijatonska harmonika nema registre. Za harmoniku postoji danas poprilično opsežna muzička literatura obogaćena i mnogobrojnim obradama popularnih djela poznatih kompozitora, kao i kompozicije pisane originalno za taj instrument. Njezin ton nastaje upuhivanjem zraka iz mijeha u kućište (kabinu) s metalnim jezičcima. Sastoji se od dva dijela povezana mijehom.
Osim u tradicionalnoj, narodnoj muzici, harmonika je prisutna i kao instrument i u zabavnoj i u klasičnoj muzici. U upotrebi su dvije vrste harmonika: s klavijaturom i s dugmetima. Veličina i zvukotvorna različitost harmonike zavisi od broja tipki na klavijaturi, broju registara i broju basova. Za harmoniku postoji danas poprilično opsežna stručna literatura, čijem obogaćenju doprinose i brojne obrade poznatih kompozicija velikih kompozitora.
U većini slučajeva je jedan od vodećih instrumenata u orkestrima koji izvode sevdalinke.