Truba je limeni duvački instrument, sa kružno savijenom cilindričnom cijevi, koja se završava ljevkastim otvorom. Na vrhu je usnik, a na cijevi mehanizam sa tri ventila. Po najvišem tonu koji proizvodi nalazi se iznad tube, roga i trombona. Truba je jedan od najstarijih instrumenata koji se spominje još od vremena antike. Od davnina se limeni puhački instrumenti dijele na one sa “širokim zvonom” – danas porodica rogova i one sa “užim zvonom” – danas porodica truba. Svoju ulogu u orkestru, a pogotovo u solističkoj svirci dobija tek u 18. vijeku primjenom ventila koji su bili najprije primijenjeni na rog. Upotrebljava se u simfonijskim i operskim orkestrima, u vojnoj, zabavnoj i džez muzici. Služi kao solistički i kamerni instrument. Ton trube je oštar, briljantan, svijetao i prodoran. Tehničke mogućnosti trube danas su razvijene do virtuoznosti.
Nakon što se truba afirmisala u klasičnoj muzici, postaje naročito popularna u jazz muzici 20. vijeka, gdje je jedan od vodećih imuzičkih nstrumenata. [1] Značajniji trubači danas su Reinhold Friedrich, Hakan Hardenberger, Jouko Harjanne, Eric Aubier, Gabriel Cassone, Ole Edvard Antonsen, te mnogi drugi.